ถ้าเราสามารถรู้สึกกายรู้สึกใจได้ เราก็จะสามารถเรียนรู้ความจริงของร่างกายของจิตใจได้ คนสนใจการปฏิบัติก็มากพอสมควร...

เพื่อนร่วมทาง พวกเราไม่มีพระพุทธเจ้ามาเร่งเร้าเราแล้ว ก็ต้องฝึกตัวเอง กระตุ้นตัวเอง คนที่อินทรีย์แก่กล้า มันกระตุ้นตัวเองได้...

การปฏิบัติไม่ใช่แค่เรื่องนั่งสมาธิ เดินจงกรม นั่งรถยนต์ นั่งรถเมล์ ก็ภาวนาได้ เวลาขับรถ รถติดก็ภาวนาได้ ไปถึงที่ทำงาน ลงจากรถเดินขึ้นตึก...

เปลี่ยนจากเคยชินหลงมาเป็นรู้ การเปลี่ยนนั้นก็มีวิธีฝึก พยายามฝึกทำกรรมฐานอะไรก็ได้สักอย่างหนึ่งที่เราถนัด พุทโธก็ได้ หายใจก็ได้...

ไม่มีสติ ไม่เรียกว่าการปฏิบัติ ส่วนใหญ่พอได้ยินว่าให้รู้สึกตัว ก็จะเริ่มบังคับตัวเอง เริ่มประคองจิต รวบจิตเข้ามารักษาไว้ ใจทื่อๆ...

งานรักษาจิตใจตัวเองสำคัญที่สุด คำว่า “โลกธรรม” 8 ประการ มันเป็นสิ่งที่คนทั้งหลายเขาหวั่นไหวกัน เวลาได้รับอะไรในทางบวก ก็ยินดี...

เมื่อวานใครได้ฟังที่หลวงพ่อเทศน์ไหม ใครได้ฟังยกมือให้ดูหน่อย ถ้าไม่ได้ฟังก็กลับไปฟังเสีย มันคือจุดที่พวกเราผิดพลาดมากที่สุดในการปฏิบัติ...

เวลานั่งสมาธิ อย่าไปนั่งแต่งจิต เกือบร้อยละ 100 ของคนนั่งสมาธิไปนั่งแต่งให้จิตมันนิ่งๆ ทื่อๆ นั่งด้วยความรู้สึกตัว แล้วจิตมันไม่ดิ้นรน...

เวลาอยู่ว่างๆ อย่าอยู่เฉยๆ หายใจไป พุทโธไปก็ยังดี อย่าหายใจทิ้งเปล่าๆ มีเวลา 5 นาที 10 นาที เก็บให้หมดเลย ที่วัดพอถึงหน้าร้อน...

กรรมฐานเป็นงานฝึกจิต จิตเป็นใหญ่เป็นหัวหน้า เป็นประธานของธรรมะทั้งปวง การฝึกจิต ฝึกเพื่ออะไร สูงสุดก็เพื่อให้จิตพ้นจากความทุกข์...